uit het vliegtuig, van de winter naar de zomer.

Dag 5, 8.25u, lokale tijd, Donderdag 16 december 2010; Genk, BE-Maastricht, NL-Eindhoven, NL-Schiphol, NL.
Veel te vroeg opstaan, na een nachtje met bijna geen slaap. Ben zenuwachtig maar kan niet veel vandaag. Met de GPS van papa snelsnel naar Maastricht NS, het Brand Beerhoes is nog gesloten om vijf voor zeven ’s ochtends. Moeilijk, maar snel afscheid genomen van ouders, het treinticket moet immers nog gekocht worden en de rechtstreekse trein naar Schiphol vertrekt immers al om 07.07u op spoor 1. Het is wel nog 10 min. zwaar rillen voor het instappen. Het is immers vrij onnodig om -en alleen maar - voor die 10 minuten een zware jas mee te slepen naar T&T. Immers, na het instappen op de trein kom je niet meer buiten tot in Trinidad.
Op het moment van schrijven zit ik in de trein ergens tussen Best en den Bosch. Wel een grappig idee om om 8.05u door Eindhoven te razen terwijl daar zoveel bekenden nog aan het wakker worden zijn voor wat weer een gezellige donderdag belooft te worden. De trein van 8.12u richting Utrecht vanaf spoor 5 is in elk geval op tijd vertrokken. Zonder veel builen en blutsen, maar met wallen onder mijn ogen en ruim op tijd (leve de planning) kom ik aan op Schiphol.

Dag 5, 19.25u, lokale tijd, 00.25u, Belgische tijd, Barbados, airport
Wat een gedoe…. Tot en met de landing in Gatwick verloopt alles volgens het boekje. Wat ook in mijn vluchtboekje staat, is dat het extreem gehaast en druk zou gaan worden in Gatwick, want ik had maar 45 minuten voor het uitstappen en instappen op een andere vlucht. Daar komt bij dat Carribean, de maatschappij waarmee ik van Barbados naar Port-of-Spain vlieg, geen kantoor heeft op Schiphol. Ergo: Corneeltje heeft zijn boarding passes voor de trip van Amsterdam tot en met Barbados, maar nog niet voor de laatste etappe naar POS. De vlucht vanuit Amsterdam heeft welgeteld 10 minuten vertraging, genoeg om het een heksenketel te maken als je van de ene uithoek van de (kleine) airport London-Gatwick naar de andere moet. Een nieuw persoonlijk record op de 2 kilometer-met-volle-bepakking is het resultaat. Geen boarding-pass voor de laatste route, die regelen we wel in Barbados. Hoe het met de bagage is gegaan merken we later wel…
Ik ben de allerlaatste om bij gate 62 op het vliegtuig te stappen, dacht ik; maar blijkbaar is er gewacht op een vlucht vanuit Marseille want nog na mij komen er een stel Fransen die nòg harder hijgen aan boord in het vliegtuig.
Tijd voor een rustige, ontspannende vlucht naar Barbados. Op 10 uur kan je een Humo uitlezen EN genieten van het uitzicht over de zee EN een unieke film bekijken (‘Buried’, écht een aanrader wegens de ultiem-claustrofobische sfeer) EN excellent eten. Echter, in verband met drank…
Bij Britisch Airways verwacht je een goede, smakeloze, Britisch Pint als je een pintje vraagt op het vliegtuig. De knappe hostess stelt me voor de keuze: Grolsch of Heineken…??? Dat was niet wat ik van ze verwachtte. Omwille van fijne herinneringen aan leuke borrels met de eerwaarde collega’s ergens in een kelder in Tukkerland besluit ik dan toch maar voor het nat uit Grol te gaan.
Men zegt dat je, hoog in de lucht, veel minder proeft van je eten en drank. Ik moet toegeven dat ik geen significante smaakverschillen heb geproefd toen ik de Grolsch tot me nam.
Probleem: in alle haast in London ben ik de print van mijn e-tickets verloren. Oei oei oei, hoe ga ik nu in Barbados binnenmogen? De laptop weigert verder ook alle dienst. Hoe kan dat nu?
Geen paniek en vooral gene stress. Gewoon kalm blijven en doen wat gedaan moet worden. Op anderhalf uur ben ik door Immigrations en dus in Barbados geraakt, zonder vluchtcode voor mijn aansluitende vlucht, heb ik de bagage-reclaim gedaan en daar, zoals verwacht, mijn valies niet teruggevonden. Ben ik gaan inchecken voor de volgende vlucht bij de counter van Caribbean, ik wist immers niet meer exact wanneer deze vertrok…. Heb ik een nieuw e-ticket gevraagd en gekregen bij de balie van Caribbean, noodzakelijk om binnen te komen in Trinidad. Ben ik de juiste formulieren gaan invullen om mijn bagage terug te krijgen. Ben ik mijn tas die als handbagage meeging moeten gaan inckecken als bagage wegens een gewicht van zo’n 13 kg. Ben ik door Immigrations geraakt.
Kortom, in anderhalf uur is hier alles gedaan wat gedaan moest worden. Dat betekent dat er nu tijd is om even de laptop terug aan de praat te krijgen. Dat is gelukt, mijn bedenking bleek te kloppen: het was een kwestie van een lege batterij. Jammer dat ik ’m niet in de vlucht kon gebruiken. Maar als dat het enige is wat uiteindelijk ECHT mis ging, ben ik meer dan blij.

Enkele impressies van de omgeving, mensen en aanpak hier: 26 graden buiten is warm. Je komt letterlijk vanuit de winter in Europa in de tropische hitte als je uit het vliegtuig stapt. Of: met een verkoudheid en gespleten winterlip, vol lippenbalsem, plots in een supervochtige, tropische lucht stappen. Ofte: Center Parcs, maar dan in het echt, inclusief koraal onder water. Het is echt gewoon de winter en lente overslaan en van putje winter in het midden van de zomer belanden, en dat op enkele seconden, bij het verlaten van de goed ge-airconditionede Boeing van British Airways. Op de luchthaven zie je een mooi mengsel van blank, zwart en enkele Aziaten. De blanken zijn zowel Britten als Amerikanen, dat hoor je ook aan de TV die hier overal opstaat en dingen roept over Mr President en the White House. Caraiben zelf zijn niet zo zwart als Afrikanen, maar lijken er verder wel erg op. Toegegeven: mijn vrouwelijke leeftijdsgenotes mogen er meer dan wezen, al lijken ze vaak reeds een kroost mee te torsen. Mensen lijken super vriendelijk en behulpzaam (de bagage-reclaim!, customs!) maar bijna even chaotisch als ondergetekende. Bij wijze van voorbeeld: de gate waar ik moet boarden voor de vlucht naar POS is, 30 minuten voor het sluiten van het boarden, nog niet bekend… Verder zijn mensen erg ‘in’ voor een babbeltje, zelfs al is die Europese passagier liever even bezig met een boarding-pass…. Ook taxi-drivers vinden het gezellig om even een babbeltje te maken….
Piarco Intl. Airport, Port-Of-Spain, TT, 22.10u, locale tijd
Na een erg korte maar gezellige vlucht vanuit Barbados ben ik eindelijk in Trinidad!! In het vliegtuig erg fijn gebabbeld met een vrouwtje van T&T, die me met veel plezier en passie vertelde over de mooie toeristische mogelijkheden van het land. Op het eigenste moment worden mijn paspoort, papieren en geloofsbrief van Coralcay gecheckt bij Immigration. Ik mag het land binnen, voor 1 maand, voor ik een extension moet gaan regelen.
Chaitram Bhola, één van de 40% locals met Indische roots, wacht me op aan de uitgang. We stappen in, rijden 10 minuten, naar mijn eerste hostel. Een heerlijk deugddoende nachtrust volgt..

Na al deze teksten neem ik me voor om hier minder lange teksten te plaatsen, wat betekent dat ik selectiever zal screenen wat uit mijn persoonlijk dagboek op deze site komt…