Storm op zee...

Dag 41, vrijdag 21 januari 2011, living, CoralCay Cottage, Charlotteville, TT, 15u48 lokale tijd.

Alleez, op subtiel verzoek van ons moeder nog eens een verhaal in het Nederlands. Heb slechts 2 weken niks gepost, maar het voelt als een eeuwigheid geleden.
Wat is er veranderd tussen toen en nu:
SDP -de wetenschappelijke training- is intussen over. Dat betekent dat er veel meer vrije tijd is voor dagboeken zoals deze maar ook eindelijk wat lezen in de literatuur die ik zelf mee heb gebracht. Er is relatief veel ruimte en tijd -tot 3 uur per dag- om andere dingetjes te doen, zoals voorraadbeheren voor noobs. CoralCay zet 2 kratten bier, 2 kratten cola en 1 krat Sprite om per week. Beetje bestellen, koelkasten vullen en mensen achterna lopen zodat ze hun rekening betalen. Zonder meer een lachertje vergeleken met wat Sven deed in onze gloriedagen in de F.O.R.T.
Er is een andere vergelijking met de FORT die opgaat. Wat we daar deden met vieren (quasi samen leven, borrels draaien, hard werken voor het plezier van jezelf en anderen) doen we hier ook. Met de vier mensen van mijn kamer; Carolina, 22, een slimme, assertieve Duitse uit Köln; George, een 'grumpy old man van 18', uit Manchester, UK; Daniel, 29, de natieloze Rus met een kort lontje -doorvragen waar hij nu eigenlijk vandaan komt, twijfelen aan zijn woorden, hem negeren; zoveel manieren om 'm op stang te jagen :D- en ondergetekende, vormen we samen ‘the middle room’. Een hechte eenheid over de grenzen van enkele landen en generaties heen. Je duikt samen, drinkt samen pilseners des avonds en probeert elkaar, waar mogelijk, te helpen en ondersteunen, meer dan je doet met andere mensen in dit kot. Je redt elkaars leven (onderwater geen lucht hebben is geen pretje, gelukkig is buddy George in de buurt om je fles volledig open te draaien), relatie (George en Carolina slapen samen; iets waar de expeditieleiding niet zo blij mee is; je doet wat je kan om hun toch enkele momenten samen en met privacy te geven), reputatie (bij het duiken heb je een profiel. Ga je te diep dan word je scheef aangekeken en mag je op Zaterdag geen plezierduik maken. Op een zekere dag gingen Daniel en ik wat te diep, maar we hebben een en ander kunnen rechtzetten) en pleziertjes (lokaal geteelde kruiden smaken goed in vaste, vloeibare dan wel gasvormige toestand; kwestie van je neus af en toe dicht te knijpen en uit te waaien tegen de geur zodat het niet geroken wordt). De intensiteit van de dingen die je samen beleeft is een stuk groter, wat de band, vergeleken met het FORT-jaar, snel op gelijkaardige diepgang brengt.
Ook veranderd ten opzichte van vorige bijdrage aan dit dagboek is mijn eetpatroon. Ik eet minder tussendoortjes en drink geen bier meer (behalve op zaterdag). Daarnaast doe ik meermaals per dag wat push-ups en wat andere oefeningen, met als gevolg dat mijn gewicht sterk aan het dalen is en mijn gezicht scherper geworden is. Een en ander komt mijn duiken ernstig ten goede want je kan je drijfvermogen veel beter controleren met minder lichaamsgewicht. Motivatie om dit alles te doen is niet alleen puur het duiken, maar ook het gevoel van ‘veel scherper te zijn’ door je verminderde gewicht. Daar komt bij dat ik een van de weinigen was die niet in staat was om mezelf vanuit het zeewater de boot op te hijsen.
Ben nog nooit in mijn leven zo fit geweest….

Intussen heb ik ook de Emergency First Response-cursus afgerond. Dat betekent dat ik een diploma heb om eerste hulp te mogen geven (equivalent aan BHV in NL of EHBO in BE), een noodzakelijke ingangseis voor de volgende PADI-opleiding, genaamd rescue diver. Het was een matig leuke cursus, leuk was vooral dat gedurende de afgelopen 24 uur, er elk ogenblik ‘ongelukken’ konden gebeuren met mensen, waarop Jill Wallace (Britse medevrijwilliger) en ikzelf uiteraard op gepaste wijze moesten reageren.
Voor andere mensen die cursussen doen (zowel Rescue Diver als Divemaster) zijn er af en toe mensen nodig die met verve een bepaald rolletje moeten spelen. Vind dat zo leuk om te doen dat ik me alvast heb opgegeven als potentieel slachtoffer/beginnend duiker/bewusteloos sujet.

Gisteren zijn er voor het eerst nieuwe vrijwilligers aangekomen. Dat betekent dat 1 vierde van mijn tijd hier reeds afgelopen is. Dat is erg snel gegaan en gaat naar het schijnt alleen maar sneller des te langer je hier bent. De nieuwe mensen zijn 4 vrouwkes, allen aardig frisse deernen, ditmaal zijn het twee Britse dames, een Trinidadse en een Deense. Vind het erg leuk om de nieuwelingen dingetjes te leren over het dagelijks verloop hier en om ze in te leiden in de gang van zaken. Prima manier ook om ze te leren kennen en contacten te leggen.

Op maandag panikeerde ik toen ik merkte dat onze oppervlakteboei (SMB) bij de boot lag en meegetrokken werd door de boot. Continue trekken aan je boei vanop de boot is een CoralCay noodsignaal dat betekent ‘opstijgen zonder stoppen‘. Het bleek dat de boei onbewust door de boot meegesleurd werd maar ik kon dit nog niet goed inschatten en besloot onmiddellijk van 8 meter diepte op te stijgen en dat zonder overleg met mijn buddy op dat moment. Dat is verre van gezond, maar bleef gelukkig zonder zware gevolgen.

Afgelopen dinsdag was een zeer speciale dag. Slecht geslapen na gepieker over de situatie de dag ervoor en dan ‘s ochtends opgestaan om 6 om om 7 klaar te zijn om het water in te gaan. Het was mijn 25ste duik, dus ik ging aardig routineus het water in, op naar de boot. Zodra we bij de boot kwamen brak er een gigantisch onweer los boven Charlotteville-dorp. We voeren naar de plek waar we zouden duiken, met het onweer op onze hielen. Hoewel onze charterboot flink snel gaat, haalde het onweer ons langzaam, maar zeker in. Storm op zee! Fluxen van zeker 1L/min/m², koude en harde wind, hoge golven, het niet meer zien van het land ook al was het op minder dan een kilometer, golven die over de boeg van ons scheepje sloegen, … Het was spannend om de rit uit te zitten. In tegenstelling tot de anderen had ik mijn 5 mm wetsuit, dat me warmhield zodat ik ten volle kon genieten van de storm. Een van de mooiste momenten van mijn leven. Ronduit genieten van de woeste baren en de kracht en schoonheid van het woeste water onder en boven je. Ik was wel blij toen ik al mijn duikspullen aan had en overboord kon. De zee was erg ruw, zeker toen de motor stillag. Het is bij die duik dat degene die verantwoordelijk was voor de boot (de boatmarshall) mijn fles niet volledig open heeft gedraaid zodat ik onder water bijna zonder lucht kwam te zitten. Heb toen geleerd altijd alles ZELF te checken en hoe je onder water zelf je fles open kan draaien. Was wel spannend, maar dankzij wat yoga-oefeningen kon ik snel kalmeren. Die duik was om nog andere redenen erg speciaal: het was de eerste duik waarbij we geen enkele koraalziekte gezien hebben, voor het eerst sinds ik hier ben was het zicht rond de 20 meter ik heb nog nooit meer deining EN stroming (samen) gehad en we probeerden langs een wand met steiltegraad van 80% een koord met gewichten neer te leggen om onze metingen te doen. Bijzonder lastige klus, uiteindelijk steunde het koord van 50 meter op 5 verschillende punten. Verre van ideaal, maar we hebben het gered met redelijke resultaten. Het is van dit soort duiken dat je een betere duiker wordt.

Kort en krachtig: ik beleef hier gebeurtenissen en dingen die me plezier, kracht en zelfvertrouwen geven. Had ze voor geen goud ter wereld willen missen en ik kan iedereen aanbevelen om ook flink wat tijd te nemen om je volledig toe te spitsen op iets wat je ongelooflijk graag doet, waarbij je je afsluit van de buitenwereld om je te focussen op het innerlijke. Erg fijn.